Σύγγαυροί μου καλησπέρα.
Θα μοιραστώ μαζί σας μια πτυχή της προσωπικής μου ζωής. Είμαι πατέρας ενός αγοριού 8 μηνών. Μια καθημερινή μας συνήθεια είναι να βάζω τον Ύμνο του Ολυμπιακού να παίζει, να παίρνω αγκαλιά τον γιό μου και να τον χορεύω στα γόνατά μου τραγουδώντας του τα λόγια. Είναι μικρούλης βέβαια και δεν καταλαβαίνει ακόμα τι είναι αυτό το "τραγούδι". Κρίνοντας πάντως απ' το πλατύ του χαμόγελο κάθε φορά, είμαι σίγουρος πως και αισθάνεται και εισπράττει οτι αυτό είναι το "δικό μας τραγούδι".
> Όση ώρα διαρκεί αυτή η "τελετουργία" κάνω όμορφες σκέψεις. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα είναι πιο μεγάλος και θα μπορούμε να συζητάμε, θα μπορώ να του μιλάω για τη ζωή, για τις εμπειρίες, για τη Φύση και για πολλά άλλα θέματα. Μέσα σε όλα αυτά φυσικά θα του μιλάω και για τον Ολυμπιακό μας. Ονειρεύομαι λοιπόν τη στιγμή που θα του επεξηγώ το νόημα των στίχων του Ύμνου μας. Τι θα πεί ας πούμε "πύρινος κόσμος", ποιά ήταν η Σάντος του Πελέ, γιατί ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν λυγίζει, τι συμβολίζει το έμβλημά μας, ποιοί ήταν οι Ιδρυτές της ομάδας μας κτλ.
> Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα μπορώ να του μιλάω για το μεγαλείο του κόσμου του Ολυμπιακού, για το τι σημαίνει να είσαι θεματοφύλακας και κληρονόμος αυτής της υπέρτατης Ιδέας, για το τι σημαίνει να νιώθεις Πειραιώτης ακόμα κι αν δεν έχεις καμμία σχέση με τον Πειραιά, για το τι σημαίνει να είσαι μάγκας άντρας με μπέσα και φιλότιμο και όχι τραμπούκος, νταής και τσάτσος. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει οτι όντας οπαδός του Ολυμπιακού ταυτόχρονα θα είναι και οπαδός της αλήθειας, της ευθείας οδού, της μαχητικότητας, του θάρρους και της αυταπάρνησης. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα μπορώ να του εξηγώ οτι ο οπαδός του Ολυμπιακού δεν συμβιβάζεται με την ήττα, δεν την αποδέχεται ως λογικό αποτέλεσμα, δεν καταθέτει τα όπλα, δεν συμβιβάζεται και δεν λυγίζει ποτέ όσο εύκολο κι αν είναι.
> Ονειρεύομαι τη στιγμή που ο γιός μου θα είναι σε κατάλληλη ηλικία για να καταλάβει τι σημαίνει να περιμένεις μια εβδομάδα ανυπόμονα μέχρι να πάς ξανά στο γήπεδο, τι σημαίνει να νικάει η ομάδα σου 5-0 κι εσύ να είσαι "μπαρούτι" επειδή ο προπονητής έκανε αλλαγή τον αγαπημένο σου πάικτη, τι σημαίνει να αποκαλείς "αδερφό" τον άγνωστο που κάθεται στο διπλανό κάθισμα της θύρας και να το εννοείς, τι σημαίνει μετά από την ήττα να μην μπορείς να κοιμηθείς και μετά απ' τις νίκες να μουδιάζει το σαγόνι σου απ' το χαμόγελο.
> Ονειρεύομαι τη στιγμή που ο γιός μου θα είναι σε κατάλληλη ηλικία για να του μιλήσω για τα νεκρά αδέλφια της Θύρας 7 και για τους λόγους για τους οποίους πρέπει να τα τιμά κάθε μέρα. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα του εξηγώ πως το να είσαι οπαδός του Ολυμπιακού δεν προασπίζει κανένα συμφέρον, πόσο μάλλον οικονομικό. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα μπορώ να του εξηγήσω και να καταλάβει πως το να είσαι οπαδός του Ολυμπιακού είναι τεράστιο φορτίο. Φορτίο υποχρεώσεων και όχι δικαιωμάτων. Φορτίο τιμής, υπερηφάνειας, ανδροπρέπειας και ηθικής, αδελφοσύνης και συλλογικότητος, ευσυνειδησίας και αρετής.
> Αυτές τις σκέψεις κάνω καθημερινά όσο τραγουδάμε τον Ύμνο χορεύοντας με τον γιό μου. Σκέψεις αγνές, όμορφες, ρομαντικές. Σκέψεις που αν τις έκανε ο οποισδήποτε οπαδός του Ολυμπιακού είτε για τον γιό του, είτε για τον ίδιο, είτε ακόμα και για τον άγνωστο στο διπλανό κάθισμα θα καλυτερεύαμε ως οπαδοί. Θα γινόμασταν όπως παλιά, συμπαραστάτες του Θρύλου. Στρατιώτες στην πρώτη γραμμή του πυρός και όχι καβαντζωμένοι στα οχυρά αξιωματούχοι. Θα χειροκροτούσαμε στις ήττες στηρίζοντας την ομάδα και δεν θα αποδοκιμάζαμε τους παίκτες. Θα πανηγυρίζαμε στις νίκες για τον Θρύλο και όχι για το οτι θα την "πούμε" στους αλλόθρησκους.
> Αυτές λοιπόν είναι οι σκέψεις που άν τις έκαναν οι περισσότεροι, θα τραγουδούσαμε συνθήματα μόνο για την ομάδα μας και όχι για να βρίσουμε τους απέναντι ή να εξυμνήσουμε κάποιο "ντού" ή για να βρίσουμε την Αστυνομία και το Κράτος. Θα ήμασταν ΜΟΝΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ και όχι λίγο Delije, λίγο Ερυθρός Αστέρας, λίγο Λίβερπουλ, λίγο Μπαρσελόνα, λίγο Μίλαν και στο βάθος λίγο Ολυμπιακός. Θα καταλαβαίναμε οτι η κομματική πολιτική δεν έχει θέση στην κερκίδα. Θα αντιλαμβανόμασταν οτι η μόνη Ιδέα που έχει θέση στις θύρες του Ναου είναι η Ολυμπιακή Ιδεά. Θα ενστερνιζόμασταν οτι το να πλακώνεσαι στο ξύλο με αντίπαλους οπαδούς δεν σε κάνει πιο Ολυμπιακό αλλά πιο μαλάκα. Θα κατανοούσαμε πλήρως τι σημαίνει "αμφιδρομη χημική αντίραση μεταξύ κόσμου και ομάδας".
ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ !!!
ΥΓ - Το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί "διαφήμιση" της προσωπικής μου ζωής ούτε μάθημα Ολυμπιακοφροσύνης. Αποτελεί ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΨΥΧΗΣ και επισήμανση των όποιων κακών χαρακτηριστικών έχουμε τελευταία "αποκτήσει" σαν οπαδοί !!!
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
.jpg)
.jpg)
.jpg)
