TΣΟ ΚΑΙ ΛΟ? ΜΠΑ…

Γειά σας αδέρφια,

Σήμερα θα γράψω για 1-2 πράγματα που με προβληματίζουν αρκετά τον τελευταίο καιρό, και συνδέονται άμεσα με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μας, τον κόσμο μας και λίγο ειδικότερα την κερκίδα που κάνουμε.


 Μη με παρεξηγείτε όμως, δεν είμαι χούλιγκαν. Όχι με όλη τη σημασία της λέξης. Είμαι από αυτούς που γουστάρουν να χοροπηδάνε και να τραγουδάνε 95 λεπτά για την ομάδα τους. Από αυτούς που γουστάρουν τα καπνογόνα και τις χορογραφίες και θεωρούν αδέρφια όσους κάθονται δίπλα τους.


Είμαι από αυτούς που ντρέπονται να γυρίσουν σπίτι με ακμαιότατη τη φωνή τους μετά το γήπεδο, από αυτούς που ενώ έχουν κάνει χιλιόμετρα για να δουν ένα σύνολο παικτών που απογοήτευσε, την επόμενη κιόλας μέρα σχεδιάζουν το πότε θα ξαναπάνε γήπεδο.

Και εδώ μπαίνει μια πολύ λεπτή –διότι είναι τόσο εύκολο να την περάσεις- γραμμή ως σύνορο μεταξύ οπαδού και χούλιγκαν. Είναι πολύ εύκολο λοιπόν να ξεγελαστεί από τις συγκυρίες και να παρασυρθεί κάποιος, με αποτέλεσμα να λάβει μέρος σε συμπλοκές με θέματα οπαδικά. Σκεφτείτε το κατά πόσο είναι σωστό όλο αυτό…Δε θέλω να το παίξω ειρηνοποιός ή κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα! Με αφορμή το χθεσινό όμως, με τον Τζιμπούρ να δέχεται και να ανταποδίδει κάτι ψιλές βλέπουμε όλοι γιατί δεν έρχονται παίκτες με μεγάλο όνομα και προϋπηρεσία να παίξουν εδώ. Συνδυάστε αυτό με την κρίση και το κακό επίπεδο του πρωταθλήματος και τι μας μένει; ΤΙΠΟΤΑ. 

Που θέλω να καταλήξω; Είναι κρίμα αυτό το θαύμα που ενώνει εκατομμύρια αγνώστους ανά τον κόσμο και ενώνει τις φωνές τους σε μια, αυτό που είναι το βασικότερο και συχνότερα θέμα των παιδικών μας ονείρων, αυτό που αποτελεί αντικείμενο συζήτησης καθημερινά, αυτό που αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους, αυτό που από τόσο παλιά επιβίωσε μέχρι σήμερα…να προσπαθούμε μανιωδώς να το αποτελειώσουμε και να το αφανίσουμε. Μιλάω φυσικά για τον αθλητισμό, είτε πρόκειται για ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλλεϋ, πόλο, στίβο ή ό,τι γουστάρει ο καθένας.

Χωρίς τον αθλητισμό δε θα υπήρχε ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, αυτό δηλαδή που ξεκίνησε από τον αθλητισμό και έγινε μια ιδέα, μια οικογένεια, ένας τρόπος και ένας λόγος ζωής…Ας μην προσπαθούμε να τα καταστρέψουμε όλα αυτά. Εξ’ άλλου σε ποιον δε θα άρεσαν οι αγώνες στο ΟΑΚΑ με 40.000 οπαδούς της κάθε ομάδας; ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ ΑΥΤΟΙ; ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. Αλλά μέχρι εκεί, γιατί ό,τι παραπάνω αποτελεί προσβολή για τον αθλητισμό αλλά και τη νοημοσύνη όλων μας. 

Ας διοχετεύσουμε επιτέλους το πάθος μας σε μια καλύτερη κερκίδα, σε μια καλύτερα ΘΥΡΑ 7, σε ένα πέταλο χωρίς ποζεράδες και τραμπούκους, σε ένα πέταλο που θα ζει και θα αναπνέει μόνο για το ΘΡΥΛΟ και θα απαρτίζεται μόνο από άτομα που ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ 90 λεπτά τα συνθήματα του ΘΡΥΛΟΥ, που δίνουν στους παίκτες την ώθηση που αρμόζει στην ιστορία του λιμανιού.Η ΒΙΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΔΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΌΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ!

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΧΩΡΙΣ ΟΠΑΔΟΥΣ, ΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΜΕ ΑΓΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ.

                                                                                                                                Saint Jimmy 7