TAKTIΚΕΣ ΕΠΙ ΤΑΚΤΙΚΩΝ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΥ !!!

Λίγες ώρες απέμειναν μέχρι την έναρξη του μεγάλου ντέρμπι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό την Κυριακή (18/3, 19:30) στο ΟΑΚΑ, για την 25η αγωνιστική του πρωταθλήματος της Super League. Οι ερυθρόλευκοι βρίσκονται στο +4 στην κορυφή της βαθμολογίας από τον αιώνιο αντίπαλο τους και με ενδεχόμενη νίκη τους στο ντέρμπι "κλειδώνουν" τον φετινό τίτλο, ενώ με πιθανή ισοπαλία θα διατηρήσουν μια διαφορά ασφαλείας από τους πράσινους, πέντε στροφές πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε ετοιμάζει ήδη τα πλάνα του για το παιχνίδι, πλάνα που κυρίως αφορούν τα πρόσωπα που θα καταρτίσουν την αρχική ενδεκάδα των Πειραιωτών κόντρα στον Παναθηναϊκό και ανάλογα με τα οποία ο Ολυμπιακός θα ακολουθήσει την σχετική στρατηγική του εντός του αγωνιστικού χώρου.

Ο Ισπανός τεχνικός κατά τη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν έβαλε στην καθημερινότητα της ομάδας και το σύστημα 4-3-3, εκτός από το κλασικό 4-5-1 σε διάταξη 4-4-1-1, που χρησιμοποίησε κατά κόρον ο Ολυμπιακός την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο.

Η διάταξη 4-4-1-1 και τι αντιπροσωπεύει στον αγωνιστικό χώρο

Όταν ο "Τσινγκούρι" επιλέγει την συγκεκριμένη διάταξη μέσα στο γήπεδο, συνήθως το κάνει επιδιώκοντας να πετύχει τα εξής: να απλωθεί ο Ολυμπιακός στο γήπεδο, ώστε να πιέσει πολύ η ομάδα του, ψηλά και κυρίως στις πτέρυγες, έχοντας παράλληλα την κατοχή της μπάλας και τον έλεγχο του ρυθμού από το ξεκίνημα της αναμέτρησης.

Έτσι λοιπόν οι τέσσερις της άμυνας αγωνίζονται στην ευθεία, με τους δύο ακραίους μπακ να πρεσάρουν από πολύ ψηλά τους αντίστοιχους αντίπαλους χαφ. Μπροστά από τους δύο στόπερ, υπάρχουν δύο κεντρικοί μέσοι που ελέγχουν πρωτίστως τον χώρο και κινούνται κατά βάση στο πλάτος του γηπέδου, με τον έναν εκ των δύο να έχει ελαφρώς αυξημένες επιθετικές αρμοδιότητες. Μπροστά τους αγωνίζεται ένας μεσοεπιθετικός, σε ελεύθερο ρόλο και ο οποίος αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της μεσαίας γραμμής με την επίθεση.

Στα άκρα υπάρχουν δύο κυνηγοί, οι οποίοι ξεκινάνε τις προσπάθειες τους παίζοντας συνήθως πιο ανοιχτά και κοντά στον "ασβέστη", αναζητώντας το "ένας εναντίον ενός" με τον αντίπαλο ακραίο μπακ. Στην κορυφή της επίθεσης υπάρχει ένας κλασικός προωθημένος, ο οποίος σπάνια στις ομάδες του Βαλβέρδε είναι ο κατά τεκμήριον "φορ περιοχής" (striker), καθώς ο Ισπανός τεχνικός προτιμά επιθετικούς με ταχύτητα, καλή τεχνική και έκρηξη, ικανούς να κινηθούν εκτός περιοχής και να δημιουργήσουν φάσεις μόνοι τους (poacher) ή να ανοίξουν ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα για να εκμεταλλευτούν οι συμπαίκτες τους.

Πως μεταφράζεται το 4-3-3 στο χορτάρι

Κατά την διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου, ο Βαλβέρδε παρουσίασε τον Ολυμπιακό με το συγκεκριμένο σύστημα σε παιχνίδια που θέλησε να "χτυπήσει" διαφορετικά τον αντίπαλο. Πως μεταφράζεται στην πράξη αυτό το 4-3-3;

Αντίθετα με την διάταξη 4-4-1-1, η ομάδα και κυρίως οι ακραίοι χαφ, δεν απλώνεται στο γήπεδο και το ζητούμενο δεν είναι η πίεση να ξεκινάει έξω σχεδόν από την αντίπαλη περιοχή ή ο Ολυμπιακός να έχει μονίμως την μπάλα στα πόδια του (είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, όπου οι γηπεδούχοι είχαν την κατοχή αλλά ο Ολυμπιακός τους έβαζε γκολ ότι ώρα ήθελε...).

Αντίθετα οι ερυθρόλευκοι δίνουν στον αντίπαλο να πάρει μέτρα στο γήπεδο και ξεκινούν την ασφυκτική τους πίεση λίγο μέτρα πιο μπροστά από το κέντρο με σκοπό να κλέψουν την μπάλα και με μία, το πολύ δύο πάσες, να βρεθούν στην κόντρα δημιουργώντας προϋποθέσεις για γκολ.

Για να συμβεί αυτό, οι ακραίοι κυνηγοί κλείνουν αρκετά προς τα μέσα, η πίεση γίνεται πιο μεγάλη πλέον στον άξονα της μεσαίας γραμμής και γύρω από αυτόν, ενώ πλέον αυτό που ζητείται από τους πλάγιους επιθετικούς είναι να εκμεταλλευτούν το κενό που δημιουργείται ανάμεσα στους στόπερ και το εκάστοτε ακραίο μπακ (είναι η αδυναμία ΚΑΘΕ μορφής άμυνας ζώνης στο ποδόσφαιρο!).

Έτσι λοιπόν, η τετράδα της άμυνας είναι και πάλι στην ευθεία, με τους πλάγιους μπακ να περιμένουν πλέον στο δεύτερο μισό του γηπέδου τους αντίπαλους ακραίους χαφ. Αυτή την φορά ένας είναι ο μέσος του άξονα μπροστά από τους δύο στόπερ και με διπλή αποστολή: να καλύπτει ουσιαστικά τα ρήγματα που δημιουργούνται στα τελευταία δύο τέταρτα του γηπέδου και προς την εστία της ομάδας του, αλλά και να παίρνει την πρώτη πάσα από τους αμυντικούς του όταν ξεκινάει η επίθεση και με σκοπό να την προωθήσει με ασφάλεια μπροστά.

Μπροστά από τον ανασταλτικό λοιπόν χαφ, υπάρχουν δύο ακόμη κεντρικοί μέσοι, δεξιά και αριστερά του. Ο ένας με περισσότερες ικανότητες στην κυκλοφορία της μπάλας και το παιχνίδι με τη μία (π.χ. Μακούν) και ένας ακόμη με την ευχέρεια να κινείται πιο κάθετα και να πατάει περιοχή (οι περίφημοι box to box χαφ).

Οι κυνηγοί στις πτέρυγες δεν παίζουν στον "ασβέστη", αλλά τουλάχιστον 5-7 μέτρα "μέσα", έχοντας και αυτοί διπλή αποστολή: να δημιουργήσουν ασφυκτικό πρέσινγκ κοντά και γύρω από τον άξονα της μεσαίας γραμμής, με σκοπό μόλις ο Ολυμπιακός γίνει κάτοχος της μπάλας να κινηθούν στον κενό χώρο που υπάρχει ανάμεσα στον αντίπαλο ακραίο μπακ με τον αντίστοιχο στόπερ, προκειμένου να βρεθούν σε θέση βολής. Και βέβαια υπάρχει και ο φορ στην κορυφή της επιθετικής γραμμής, με τα ίδια χαρακτηριστικά που περιγράψαμε και πιο πάνω (στο 4-4-1-1).