Σύγγαυροί μου καλησπέρα.
Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα τεκτενόμενα των τελευταίων ημερών στο στρατόπεδο του ΠΑΟΚ. Ξέρετε για ποιο θέμα μιλάω. Για το μέγα θέμα "Γκαρσία VS Δώνης". Είναι άκρως γαργαλιστικό και πιασιάρικο το θεματάκι αυτό και ομολογώ οτι έχω συλλάβει τον εαυτό μου κάποιες στιγμές να χαίρεται που σε ένα από τα αντίπαλα στρατόπεδα επικρατέι αναβρασμός και εσωστρέφεια.
Πέρα όμως από την επιδερμική αντίληψη του θέματος αυτού και αναλύοντάς το βαθύτερα κάνοντας φυσικά και τους απαραίτητους συνειρμούς - προεκτάσεις, έχω την εντύπωση πως αναδεικνύεται ένα σημαντικότερο θέμα που άπτεται του οπαδισμού γενικότερα. Το θέμα της ευκολίας που μας διακατέχει σαν λαό να κατασκευάζουμε είδωλα και να θεοποιούμε πρόσωπα. Να εξιδανικεύουμε πρόσωπα και να τα τοποθετούμε υψηλότερα από αξίες, ιδανικά και παραδόσεις. Το έχουμε εμείς οι Έλληνες το ιδίωμα αυτό. Μας χαρακτηρίζει αιώνες τώρα και το έχουμε πληρώσει πολλάκις.
Επειδή όμως εμείς είμαστε οπαδοί του Ολυμπιακού και επειδή θεωρώ σωστό να μιλάμε μόνο για τη δική μας ομάδα, θεωρώ πρέπον να κάνουμε μια αναγωγή - παραδοχή και να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε το "πρόβλημα" αυτό στο δικό μας "σπίτι". Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε λοιπόν την τελευταία φορά που ειδωλοποιήσαμε ένα πρόσωπο, που θεοποιήσαμε έναν παίκτη, που θέσαμε βέτο σαν οπαδοί για την παραμονή η την απομάκρυνση ενός ατόμου από την ομάδα.
Όσο κι αν ανέτρεξα στην Ιστορία της ομάδας μας δεν βρήκα παρόμοιο περιστατικό. Βρήκα ας πούμε πολλα περιστατικά αποθεωτικής υποδοχής παικτών στην ομάδα μας όπως αυτή του Ντέταρι το 1988 όπου περί τις 50 χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκε στην Πλατεία Θεάτρου στον Πειραιά για να υποδεχθεί τον Μαγυάρο παικταρά. Θυμήθηκα ας πούμε την αποθεωτική υποδοχή του Βραζιλιάνου Μάγου Ζιοβάνι το καλοκαίρι του 1999 όπου περί τις 7 χιλιάδες κόσμου βρέθηκε στο αεροδρόμιο για να τον υποδεχθεί. Θυμήθηκα την συγκέντρωση για τον πανηγυρισμό του 7ου συνεχόμενου Πρωταθλήματος 2002-2003 πάλι στην Πλατεία Θεάτρου στον Πειραιά όπου γύρω στις 30 χιλιάδες κόσμου φώναζε ρυθμικά το όνομα του Σωκράτη Κοκκαλη και ζητούσε τον Ριβάλντο σαν μετεγγραφικό δώρο με τον πάλαι ποτέ ισχυρό άνδρα της ΠΑΕ Ολυμπιακός να χειρονομεί και να άγει σαν υποψήφιος Πρωθυπουργός μέσα στο αλαλλάζον από τους πανηγυρισμούς πλήθος.
Θυμάμαι και αποχωρήσεις. Και μάλιστα οδυνηρές. Του Γιάννη Ιωαννίδη για παράδειγμα όπου παρά τις κατα τόπους αντιδράσεις μεμονωμένων οπαδών, δεν άνοιξε μύτη. Θυμάμαι την αποχώρηση του Ζιοβάνι το 2004 (περίπτωση όμοια με του Γκαρσία - δεν τα πήγαινε καλά με τον Μπάγιεβιτς) όπου μπορεί μεν ο κόσμος του Ολυμπιακού μέσω του περίφημου "Ζιοβάνι Ζιοβάνι για πάντα στο λιμάνι" να δήλωνε δημόσια την θέληση για παραμονή του Βραζιλιάνου άσσου αλλά η αποχώρησή του εν τέλει συνετελέσθη και δεν υπήρξαν συντονισμένες διαμαρτυρίες. Οι παλαιότεροι εμού μπορούν να θυμηθούν τις αποχωρήσεις των Δεληκάρη, Γαλάκου, Αποστολάκη, Κυράστα, Σαργκάνη, Βαμβακούλα και μάλιστα προς τον Παναθηναϊκό. Αποχωρήσεις οι οποίες μπορεί να μην βρήκαν σύμφωνο τον κόσμου του Ολυμπιακού, ωστόσο ουδείς έβαλλε συντονισμένα κατά των εκάστοτε Διοικήσεων της ομάδας και ουδείς δημιούργησε το παραμικρό επεισόδιο.
Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα εδώ. Το να θεοποιούμε πρόσωπα και το να εξιδανικεύουμε φυσικές παρουσίες είναι άραγε γνώρισμα και ιδίωμα του Έλληνα οπαδού γενικά ή αποτελεί χαρακτηριστικό όλων όσων διακατέχονται από την γενικευμένη ανάγκη ανεύρεσης ενός προτύπου - ειδώλου όχι τόσο όσον αφορά το ιδεολογικό υπόβαθρο όσο την καθαρά στερεοτυπική αντίληψη της προσωπικότητος του ατόμου η οποία διαμορφώνεται μέσω των εθίμων και των τάσεων;
Με πιο απλά λόγια. Έχει την ίδια ανάγκη να θεοποιήσει κάποιον ο οπαδός του Ολυμπιακού που έχει "συνηθίσει" να βλέπει την ομάδα του να πρωταγωνιστεί και να κατακτά Τίτλους με τον οπαδό του ΠΑΟΚ ο οποίος προσπαθεί να καλύψει την ανάγκη για διάκριση προβάλλοντας μια προτόγονη συμπεριφορά και μοστράροντας διάφορους τύπους συμπλεγμάτων βίας και αλητείας; ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ !!!
Φυσικά και δεν έχει ανάγκη ο οπαδός του Ολυμπιακού να θεοποιήσει (συλλογικά) το οποιοδήποτε πρόσωπο διότι δρα ως μετέχων μιας Ιδέας η οποία δεν "δέχεται" και δεν της αξίζει να τίθεται "υπό" οποιουδήποτε προσώπου. Το έχω πεί πολλές φορές και στον REDonAIR και το έχω γράψει ακόμα πιο πολλές στο ιστολόγιό μας. Ο Ολυμπιακός ουδέποτε υπήρξε προσωποκεντρικός Σύλλογος. Πως θα μπορούσε άλλωστε μια ομάδα η οποία εκπροσωπεί τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα να μπορέι να τεθεί υπό οιουδήποτε προσώπου...
Και εδώ λοιπόν βρίσκεται η μεγάλη παγίδα αδέρφια μου. Εδώ λοιπόν εντοπίζεται το σημείο κλειδι της υπόθεσης. Πιστεύετε οτι ως οπαδικός λαός εμείς οι Ολυμπιακοί έχουμε τα απαραίτητα αντανακλαστικά ώστε να δράσουμε έγκαιρα εάν εντοπιστούν τέτοια "κρούσματα" στο εσωτερικό μας; Ήδη οι πρώτες ενδείξεις έχουν εμφανιστεί εδώ και περίπου 3 χρόνια με τα συνθήματα για ποδοσφαιριστές, με το να τραγουδούμε τα ονόματα των παικτών ή του χ προπονητή ή ακόμα ακόμα και το διάσημο όσο και εμετικό πιά "Έκανες τον ΠΑΟ Αεκάκι, Μαρινάκη, Μαρινάκη".
Έχουμε κι άλλου είδους συνθήματα, για το τάδε "πέσιμο" στη Λεωφόρο Παπαροπούλου, για το νέο "ντού" στην οδό Μαλακίας κτλ. Το μόνο που δεν έχουμε είναι ατελείωτο τραγούδι για την ομάδα μας. Συνθήματα που μέσα τους να κυριαρχεί η λέξη ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και όχι βωμολοχίες κατά αλλόθρησκων ή εξύμνηση βίαιων συρράξεων μεταξύ οπαδών. Ένα σύνθημα καθαρά για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ρε παιδιά, ΥΠΑΡΧΕΙ; Μή μου πείτε για τα συνθήματα που μιλούν για τη ΘΥΡΑ 7 ή για την τάδε εκδρομή. Βρείτε μου ένα σύνθημα που να μιλάει αποκλειστικά για τον Ολυμπιακό μας.
Βλέπετε λοιπόν οτι έχουμε ήδη αρχίσει να πέφτουμε στην παγίδα που σας προανέφερα; Ήδη λοιπόν σαν οπαδοί απομακρυνόμαστε από την κεντρική ιδέα του Ολυμπιακού Σ.Φ.Π. και αρχίζουμε να προσκολλάμε σε δευτερεύουσες έννοιες όπως ο συνδεσμιακός χώρος ή ο οργανωμένος οπαδισμός ή η οπαδική αντιπαλότητα, ή η εξύμνηση προσώπων κτλ. Τι να το κάνω να έχω την ΘΥΡΑ 7 στο γήπεδο και να μου τραγουδά για τη ΘΥΡΑ 7; Δεν καταλαβαινουν οτι χωρίς τον Ολυμπιακό, δεν θα υπήρχε καμμία οργανωμένη ΘΥΡΑ 7; Δεν αντιλαμβάνονται οτι κανένας και τίποτα δεν είναι ικανό να υπερβεί το μεγαλείο αυτής της ομάδας; Τι να το κάνω να φλέγεται ένα πέταλο σε αγώνα Τσαμπιολίς και να μου τραγουδούν 20 χιλιάδες μαντραχαλέοι το "Γαμιέται ο ΠΑΟ κι η Λεωφόρος"; Λέει κάτι σε εσάς; Σ' εμένα πάντως δεν λέει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Για τον Ολυμπιακό μας θα τραγουδήσει κανείς;
Είναι λοιπόν αναγκαίο αδέρφια μου να αναπροσαρμόσουμε κάποια πράγματα και να επανεξετάσουμε κάποια άλλα ώστε να επανέλθουμε στον δρόμο που μας δίδαξαν αυτοί οι οποίοι μας κληροδότησαν με το Ολυμπιακώς σκέπτεσθαι και μας κατέστησαν ενεργούς μετέχοντες της του Ολυμπιακού Ιδέας. Επιβάλλεται σύγγαυροί μου να προετοιμαζόμαστε συνεχώς για την περίοδο της εσωστρέφειας και του αναβρασμού διότι θα έρθει. Είναι ιστορική νομοτέλεια, αν θέλετε και συμπαντική. Όλα είναι κύκλος. Θα έρθει ο καιρός της φθοράς. Μπορεί να αργήσει, αλλά θα έρθει. Εμείς όμως ως θεματοφύλακες των Υψιστων Ιδανικών που πρεσβεύει ο Ολυμπιακός μας οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για εκείνη τη στιγμή. Εμείς θα κληθούμε να βγάλουμε τα κάστανα απ' τη φωτιά. Πάντοτε ο λαός του Ολυμπιακού επενέβαινε στα δύσκολα και έβγαινε μπροστάρης για το καλό της ομάδας.
Μπορεί να διανύουμε περίοδο κρίσης ως οπαδικό κίνημα όμως είμαι πεπεισμένος πως έχουμε και την αρετή και τα αντανακλαστικά και την θέληση να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, να κάνουμε την αυτοκάθαρσή μας, να φιλτράρουμε ιδέες, συνήθειες, απόψεις και σκέψεις, να προσαρμόσουμε τις σκέψεις μας στις επιταγές της εποχής, να προσπαθήσουμε να βάλουμε τον Ολυμπιακό όσο γίνεται πιο βαθειά στην ψυχή και στο μυαλό μας και να δρούμε με μοναδικό γνώμονα την αγάπη και το σεβασμό προς την Ιδέα του Ολυμπιακού. Μόνον όταν θεωρήσουμε οτι είμαστε ΕΜΕΙΣ τυχεροί που είμαστε οπαδοί του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και όχι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ που έχει ΕΜΑΣ οπαδούς θα κάνουμε κάτι. ΟΨΟΜΕΘΑ...
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
.jpg)
.jpg)
.jpg)
