ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΛΕΙΝΕΙ...

Γράφει ο ΑΝΤΙ-ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ...

Εκτός συνέχειας από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας έμεινε η μέχρι πρότινος κάτοχος του τροπαίου Ισπανία. Αποκλεισμός από την φάση των ομίλων έπειτα από τις οδυνηρές ήττες από Ολλανδία (1-5) και Χιλή (2-0). Η Εθνική Ισπανίας που επί μια τετραετία (2008-20012) σάρωσε τα πάντα (δύο Ευρωπαϊκά, ένα Παγκόσμιο) έκλεισε τον κύκλο της, γυρίζει σελίδα.

Ο αποκλεισμός δεν ήταν αναμενόμενος. Δεν ήταν όμως και τυχαίος και αποδείχθηκε απολύτως φυσιολογικός έτσι όπως εξελίχθηκε. Οι λόγοι είναι λίγο πολύ γνωστοί, μερικούς μάλιστα τους είχαμε αναφέρει σε προηγούμενη στήλη, στον αγώνα της Ισπανίας με την Ολλανδία.

1) Κόπωση: Ο πρώτος και πολύ σημαντικός λόγος που απέφερε τον αποκλεισμό. Σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ισπανίας, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο της 23άδας,  έχουν καταγράψει μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια πάνω από 200 παιχνίδια, καθώς έχουν υποχρεώσεις με τις ομάδες τους στα εγχώρια πρωταθλήματα και κύπελλα, στο Τσάμπιονς Λιγκ είτε στο Γιουρόπα Λιγκ και ταυτόχρονα στην εθνική ομάδα. Παίζουν ασταμάτητα, χωρίς διακοπές τα καλοκαίρια, διότι τις περισσότερες φορές συμμετέχουν στις διεθνείς διοργανώσεις. Επόμενο είναι να εμφανίζονται σημάδια κόπωσης από τα ασταμάτητα παιχνίδια. Άνθρωποι είναι, δεν είναι ρομπότ. Τσάβι, Ινιέστα, Τσάμπι Αλόνσο, η ραχοκοκκαλιά της μεσαίας γραμμής παρουσίασε εμφανή σημάδια κούρασης, σε συνδυασμό με το ότι έχουν μεγαλώσει ηλικιακά. Συν το λάθος με τον Ινιέστα να χαραμίζεται στην γραμμή προκειμένου να χωρέσει και ο Μπουσκέτς. Η κόπωση της τριάδας είχε σαν συνέπεια να φανούν οι αδυναμίες του Μπουσκέτς. Όσον αφορά την επίθεση, ο Τόρρες από το 2010 έχει ντεφορμαριστεί, έχοντας πάθει ζημιά από τον τραυματισμό του, ο Ντιέγκο Κόστα (πήρε πριν το Μουντιάλ την ισπανική υπηκοότητα) ξεπέρασε το θέμα με τους τραυματισμούς αλλά απέτυχε και ο Βίγια πλέον αποσύρθηκε από την εθνική, όντας πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με 59 τέρματα. Η κόπωση, η φυσική φθορά φάνηκε απέναντι στους Ολλανδούς και τους Χιλιανούς, με τους ξεζουμισμένους Ισπανούς να αδυνατούν να διεκδικήσουν κάτι καλό απέναντι σε αντιπάλους που είχαν παίκτες με αποθέματα αντοχών. 200+ παιχνίδια οι Ισπανοί ποδοσφαιριστές και χωρίς ξεκούραση τα καλοκαίρια, πολύ λιγότερα παιχνίδια η πλειονότητα των Ολλανδών και των Χιλιανών.

2) Προβλέψιμος τρόπος παιχνιδιού: Εξίσου σημαντικός παράγοντας. Από το 2009 και μετά, η εθνική ομάδα της Ισπανίας αντέγραψε πιστά, με επιτυχία την συνταγή του Πεπ Γκουαρδιόλα την εποχή της κυριαρχίας της Μπαρτσελόνα, τον γνωστό τρόπο παιχνιδιού με τις πολλές πάσες, τις κοντινές αποστάσεις, την διαρκή κίνηση για να ανοίξει άμυνα σε μια διαξιφιστική κάθετη μπαλιά και να έρθει το γκολ. Με τον καιρό αυτός ο τρόπος παιχνιδιού έγινε προβλέψιμος, οι αντίπαλοι άρχισαν να τον αντιμετωπίζουν κλείνοντας συνέχεια τους χώρους, συν ότι φάνηκαν ορισμένες ατέλειες (π.χ οι παίκτες αν και είχαν χώρο να επιχειρήσουν σουτ έξω από την περιοχή, προτιμούσαν οπωσδήποτε να περάσουν μια κάθετη για να μπουν με την μπάλα στα δίχτυα). Η Ισπανία αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα στο Ευρωπαϊκό του 2012, κυρίως  απέναντι σε Πορτογαλία και Κροατία αλλά τελικά κατέκτησαν το τρόπαιο εξαιτίας της υπερβολικά αργής άμυνας των Ιταλών. Φέτος, αυτό το πάσα-πάσα παιχνίδι απέτυχε πριν καν μπουν οι ομάδες στον αγωνιστικό χώρο.

3)Τέλος εποχής της Μπαρτσελόνα:Αυτό συνδέεται κάλλιστα με όλα τα παραπάνω. Ο τρόπος παιχνιδιού της Μπαρτσελόνα έγινε προβλέψιμος και αντιμετωπίσιμος, ο Τσάβι και ο Ινιέστα ήταν οι κινητήριοι μοχλοί της Μπαρτσελόνα όλα αυτά τα χρόνια αλλά πλέον άρχισαν να κουράζονται και να τους παίρνουν τα χρόνια (πιστεύω βέβαια πως ο Ινιέστα έχει ακόμα 4-5 χρόνια παρουσίας στο υψηλό επίπεδο) και η ομάδα της Βαρκελώνης έκανε τον κύκλο της. Βρίσκεται σε στάδιο ανανέωσης. Εκεί δηλαδή που πλέον αρχίζει να οδηγείται η Ισπανία.


Ένας κύκλος για την Εθνική Ισπανίας έκλεισε. Ένας καινούργιος αρχίζει. Η φυσική πορεία των πραγμάτων. Τουλάχιστον τα πήρε όλα η χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου, με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές να είναι κορεσμένοι από τίτλους. Ταλέντο σε αυτήν την χώρα υπάρχει άφθονο, έμπειροι παίκτες για την Εθνική ομάδα εξακολουθούν να υπάρχουν είτε με πολλές παραστάσεις (π.χ Σίλβα, Φάμπρεγκας, Ράμος) είτε με λιγότερες (π.χ Μάτα, Καθόρλα) σε εθνικό επίπεδο. Μια νέα εποχή για τους Ίβηρες αρχίζει από εδώ και στο εξής και θα δούμε την πορεία που θα έχουν.