Η ΦΡΕΣΚΑΔΑ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΕ ΤΗΝ ΦΘΟΡΑ

Γράφει ο ΑΝΤΙ-ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ...

Πρώτη φάση ομίλων στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, με την αναμέτρηση της
Ισπανίας με την Ολλανδία να συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα από τον δεύτερο όμιλο.
Μια αναμέτρηση μεταξύ των δύο εθνικών ομάδων που βρέθηκαν αντιμέτωπες στον
τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2010 και τελικά το κατέκτησε η Ισπανία. Αυτή την
φορά, η Ολλανδία πήρε την εκδίκησή της, διασύροντας τους παγκόσμιους πρωταθλητές
Ισπανούς με το εκκωφαντικό 5-1! Φάνηκε ξεκάθαρα πως η φρεσκάδα των Ολλανδών
αποκαθήλωσε την φθορά της Ισπανίας.

Οι Ισπανοί του εκλέκτορα Ντελ Μπόσκε αγωνίστηκαν με τον γνωστό τρόπο παιχνιδιού.4-3-3. Συνεχόμενες πάσες και όσο το δυνατόν κοντινές αποστάσεις. Ντιέγκο Κόστα στην επίθεση, ενώ προκειμένου να χωρέσουν στο αρχικό σχήμα μαζί Τσάμπι Αλόνσο, Μπουσκέτς, Τσάβι και Ινιέστα, οι τρεις πρώτοι έπαιξαν στον άξονα, με τον τελευταίο να μετατοπίζεται αριστερά στην πτέρυγα, με συνέπεια να χάνεται. Αποτυχημένη τακτική επιλογή στις περισσότερες περιπτώσεις. Ξεζουμισμένη η Ισπανία λόγω της κούρασης των παικτών της από γεμάτες χρονιές και λόγω ηλικίας πλέον της ραχοκοκκαλιάς αυτής της ομάδας.

Ο Φαν Χάαλ από την άλλη, παρέταξε τους Ολλανδούς, όχι στο κλασσικό 4-3-3 αλλά με 5-3-2 που γινόταν 3-5-2 όταν οι "οράνιε" επιτίθονταν. Το σύστημα αυτό ταιριάζει απόλυτα στο υλικό των Ολλανδών. Η φρεσκάδα και τα τρεξίματα των Ολλανδών οφειλόταν στον συνδυασμό έμπειρων παικτών και νεανικού συνόλου. Το νεανικό σύνολο απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές που έκαναν την εμφάνισή τους μόλις τα τελευταία δύο χρόνια. Ο τερματοφύλακας Σίλεσσεν, οι αμυντικοί Ντε Φράι, Φέλτμαν και Μάρτινς Ίντι αποτελούν τέτοιου είδους περιπτώσεις. Μια άλλη διαφορά που συντελούσε προς την καλύτερη αγωνιστική κατάσταση των Ολλανδών είναι το γεγονός ότι η πλειονότητα των Ολλανδών που αγωνίστηκαν κόντρα στους Ισπανούς -με εξαίρεση φυσικά Ρόμπεν, Φαν Πέρσι, Σνάιντερ, Ντε Γιονγκ- τα τελευταία τρία χρόνια δεν είχαν γεμάτες χρονιές, καθώς οι ομάδες τους είτε δεν συμμετείχαν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις είτε δεν προχώρησαν παραπάνω.

Το 5-3-2 της Ολλανδίας όχι απλά δεν είχε αμυντικό προσανατολισμό αλλά πέτυχε στο να βγάζει συνέχεια επιθετικές προσπάθειες για γκολ. Αδιάκοπα τρεξίματα επί 90 λεπτά, μέχρι και όταν το σκορ είχε φτάσει στο 5-1! Οι ακραίοι αμυντικοί, Γιάνμαατ και Μπλιντ, έπαιζαν όλη την πλευρά τους και προωθούνταν. Στην επίθεση έπαιζαν μαζί Ρόμπεν και Φαν Πέρσι, με συνεχείς εναλλαγές στις κινήσεις τους. Ο Ρόμπεν είχε λιγότερο χώρο στις κινήσεις του καθώς ο Γιάνμαατ πήρε όλη την δεξιά πλευρά όπως ήταν το σύστημα, κατανάλωνε όμως λιγότερες δυνάμεις, έχοντας επικεντρωθεί αποκλειστικά στο επιθετικό παιχνίδι, κάτι που δεν θα συνέβαινε αν έπαιζε στο δεξί φτερό. Επιπλέον, ο παίκτες του Φαν Χάαλ, όντας πιο γρήγοροι, κέρδισαν την μάχη του κέντρου με την εμπειρία των Σνάιντερ, Ντε Γιονγκ, κάνοντας πολλά κλεψίματα, αμυντικά οι Ντε Φράι (ή ο Φέλτμαν αργότερα όταν μπήκε) και Μάρτινς Ίντι έδωσαν βοήθειες στον Φλααρ, επιθετικά Φαν Πέρσι και Ρόμπεν εκτελούσαν. Δύο γκολ σημείωσε ο καθένας τους.

Οι Ισπανοί από την άλλη αναλώθηκαν σε άσκοπες πάσες, χωρίς να αποδώσουν ουσία. Σέρνονταν. Όσο και να προσπάθησαν να φυλαχθούν πίσω απέτυχαν, εκθέτοντας τον Κασίγιας. Ράμος και Πικέ στα 4 γκολ ήταν εκτός τόπου και χρόνου, συν ότι έκαναν και το λάθος να ανεβαίνουν ψηλά, με συνέπεια να είναι ευάλωτοι στις μακρινές μπαλιές των αντιπάλων. Ακόμα ψάχνουν τον Ρόμπεν και τον Φαν Πέρσι. Δεν εκμεταλλεύτηκαν ούτε το ότι οι ακραίοι αμυντικοί Αθπιλικουέτα και Ζόρντι Άλμπα προωθούνταν ελάχιστα. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις αδυνατούσαν να απομακρύνουν την μπάλα από την περιοχή τους, δίνοντας δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες για να εκδηλώσουν επίθεση οι Ολλανδοί. Ταυτόχρονα, είδαμε πως στις πτέρυγες τον Ινιέστα με τον Σίλβα να ψάχνουν μόνιμα να συγκλίνουν, με συνέπεια να αφήνουν χώρο δράσης για τους Γιάνμαατ και Μπλιντ. Συγκεκριμένα, σε πολλές φάσεις, οι Ολλανδοί έβγαιναν με πέντε παίκτες στην επίθεση. Το παράξενο δε, ο Γιάνμαατ να βγαίνει και σαν 10άρι από τον άξονα (!), με χαρακτηριστικό παράδειγμα την φάση του δοκαριού του Φαν Πέρσι. Στην επίθεση ο Ντιέγκο Κόστα δεν απείλησε ιδιαίτερα όπως και ο Τόρρες. Παρ' όλα αυτά, προηγήθηκαν με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Τσάμπι Αλόνσο, σε φάση βέβαια που κανένα πέναλτι δεν υπάρχει.

Τελικά η φρεσκάδα των Ολλανδών επικράτησε κατά κράτος, διασύροντας τους κατάκοπους Ισπανούς για τους λόγους που προείπαμε. Ταχύτητα, κλεψίματα, προωθήσεις των πλάγιων μπακ (Μπλιντ, Γιάνμαατ) και φυσικά, η εκτελεστική δεινότητα των Ρόμπεν και Φαν Πέρσι. Δύο μακρινές μπαλιές του Μπλιντ απέφεραν τα δύο πρώτα γκολ. Στο πρώτο, ο Φαν Πέρσι με ψηλοκρεμαστή κεφαλιά νίκησε τον Κασίγιας, σκοράροντας ένα πολύ δύσκολο γκολ, στο δεύτερο ο Ρόμπεν εκμεταλλεύεται την τρικυμία στην άμυνα και εκτελεί τον Κασίγιας για το 1-2. Στο τρίτο γκολ, ο Ντε Φράι βάζει γκολ μετά από εκτέλεσh φάουλ του Σνάιντερ, έχει προηγηθεί όμως φάουλ από τον Φαν Πέρσι στον Ισπανό τερματοφύλακα. 4-1 ο Φαν Πέρσι εκμεταλλεύεται λάθος της άμυνας, κλέβει την μπάλα και σε κενή εστία δεν δυσκολεύεται. Τελικό 5-1 με ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς. Σε αντεπίθεση των παικτών του Φαν Χάαλ και αφού έχει προηγηθεί κόρνερ των Ισπανών, ο Σνάιντερ βγάζει μακρινή μπαλιά στον Ρόμπεν, ο παίκτης της Μπάγερν, ξεπερνά στο σπριντ τον Ράμος, αποφεύγει και τον Κασίγιας, ολοκληρώνοντας μια ιστορική νίκη των Ολλανδών. Χαρακτηριστικό είναι, σύμφωνα με το γράφημα, πως στην προσπάθεια αυτή, ο Ρόμπεν ξεπερνά τον Ράμος, τρέχοντας με 37 χιλιόμετρα έναντι του Ισπανού αμυντικού! Θα μπορούσε άνετα να γράψει κι άλλα τέρματα ο πίνακας, για παράδειγμα στην διπλή επέμβαση του Κασίγιας στα σουτ των Λενς και Ρόμπεν.

Οι ανανεωμένοι Ολλανδοί και φυσικά ο Ρόμπεν πήραν την εκδίκησή τους για τον χαμένο τελικό του 2010 διασύροντας τους Ισπανούς. Το Παγκόσμιο Κύπελλο σαφώς έχει δρόμο ακόμα, χωρίς να αποκλείουμε φυσικά πως το παιχνίδι αυτό πιθανόν προοικονομεί μια ενδεχόμενη καλή πορεία των Ολλανδών και ένα τέλος εποχής των Ισπανών.