ΟΜΙΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΦΑΒΟΡΙ

Γράφει ο ΑΝΤΙ-ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ...
 
Παγκόσμιο Κύπελλο έχουμε σε λίγες μέρες στα γήπεδα της Βραζιλίας και ανάμεσα στις
32 χώρες που συμμετέχουν, βρίσκεται και η Εθνική μας ομάδας, συγκεκριμένα στον
τρίτο όμιλο. Αντίπαλοι η Κολομβία, η Ιαπωνία και η Ακτή Ελεφαντοστού. Όμιλος
χωρίς ξεκάθαρο φαβορί κατά την δική μου άποψη.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερη ανάλυση στην Εθνική διότι λίγο πολύ οι περισσότεροι
γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μια ομάδα που δεν παράγει ελκυστικό ποδόσφαιρο καθώς
δεν διαθέτει παίκτες, κυρίως στην μεσαία γραμμή, που να παίζουν ποδόσφαιρο κυριαρχίας
και βασιζόμαστε μόνο στην αμυντική λειτουργία. Αν θέλει η τύχη κα διατηρηθεί πίσω το
μηδέν,  η Εθνική μπορεί να έχει μια αξιοπρεπή παρουσία.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι τρεις αντίπαλοι. Ας τους πάρουμε έναν έναν με την σειρά.
Ξεκινάμε με την Κολομβία. Μπορεί από την χώρα από της Νότια Αμερικής να απουσιάζει το
"αστέρι"της, τον τεράστιο επιθετικό Ρανταμέλ Φαλκάο της Μονακό, ωστόσο η ομάδα του
Πέκερμαν εξακολουθεί να διαθέτει παίκτες παγκοσμίας κλάσης που αγωνίζονται σε μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Την θέση του Φαλκάο στην επίθεση μπορούν άνετα να την καλύψουν εξίσου ποιοτικοί παίκτες όπως ο Κάρλος Μπάκα, ο Τζάκσον Μαρτίνες και ο Τεόφιλο Γκουτιέρρες. Στην μεσαία γραμμή δεσπόζει η παρουσία των Τζέιμς Ροντρίγκες, Φρέντι Γκουαρίν, Χουάν Φερνάντο Κιντέρο, Χουάν Γκιγιέρμο Κουαντράδο και Βίκτορ Ιμπάρμπο. Να μην μας διαφεύγει επίσης και ο νεαρός Κάρλος Καρμπονέρο που προστέθηκε την τελευταία στιγμή. Από την αμυντική γραμμή, ξεχωρίζουν κυρίως οι ακραίοι οπισθοφύλακες, οι οποίοι διακρίνονται για τις επιθετικές τους αρετές καθώς αρκετές φορές μέσα στο παιχνίδι προωθούνται. Ειδικοί σε αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού, ποιοί άλλοι? Καμίλο Σούνιγκα και Πάμπλο Αρμέρο. Στα αρνητικά κατατάσσεται το προβληματικό κέντρο της άμυνας. Στο τέρμα, το δίλημμα είναι: Οσπίνα ή Μοντραγκόν? Εν ολίγοις, η Κολομβία είναι ομάδα που παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και κυριαρχίας, διαθέτοντας σχεδόν σε όλες τις γραμμές παίκτες παγκοσμίας εμβέλειας που συνδυάζουν ταχύτητα με άρτια τεχνική κατάρτιση.

Δεύτερη η Ιαπωνία με εκλέκτορα τον Τζακερόνι. Μια χώρα της Άπω Ανατολής, που παραδοσιακά, όπως και η Νότια Κορέα, χαρακτηρίζεται για τα ακατάπαυστα τρεξίματα και τις άκρως επικίνδυνες αντεπιθέσεις που καταλήγουν σε γκολ στις περισσότερες περιπτώσεις. Ξεχωρίζουν οι Κεϊσούκε Χόντα, Σίνζι Καγκάβα, Χιρόσι Κιγιοτάκε, Γιασουχίτο Έντο, Μακότο Χασέμπε και Σίνζι Οκαζάκι. Παίκτες με συνεχείς παραστάσεις στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ικανοί να προκαλέσουν ρήγματα και να δημιουργήσουν κινδύνους είτε σε οργανωμένη επίθεση ή ακόμα χειρότερο σε αντεπίθεση. Δεν βλέπω τίποτα το ιδιαίτερο στην άμυνά τους, με εξαίρεση τον εργατικό Ναγκατόμο όμως ο τερματοφύλακας Καβασίμα είναι άκρως αξιόπιστη λύση στο τέρμα. Άρα, επικεντρωνόμαστε στο γεγονός ότι οι Ιάπωνες έχουν πολλά τρεξίματα και είναι κίνδυνος-θάνατος στην κόντρα επίθεση.

Τρίτη και τελευταία, η Ακτή Ελεφαντοστού. Τα λόγια περιττεύουν για μια ομάδα με εξέχουσες
προσωπικότητες με πολλές περγαμηνές στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Γιάγια Τουρέ (πέρασε από τον Ολυμπιακό μια χρονιά), Ντιντιέ Ντρογκμπά, Βίλφριντ Μπονί, Ζερβίνιο, Σάλομον Καλού, Τσεϊκ Τιοτέ, Ντιντιέ Για Κόναν, Μαξ Γκραντέλ και Ισμαέλ Ντιομαντέ. Μια ομάδα των άκρων. Όσο δυνατή είναι η μεσοεπιθετική γραμμή, ικανή να δημιουργήσει ανεπανόρθωτα προβλήματα με την ταχύτητα άλλο τόσο τραγικά προβλήματα παρουσιάζει πίσω. Για να αντιμετωπιστούν τέτοιου είδους ομάδες χρειάζεται συμπαγές κέντρο και ακατάπαυστα τρεξίματα, κάτι που δεν έχει η δική μας εθνική ομάδα.

Κλείνοντας, επαναλαμβάνουμε πως ο όμιλος δεν έχει τρανταχτό φαβορί. Οι τρεις αντίπαλοι είναι ομάδες με αξιόλογα ρόστερ και ποδοσφαιριστές μπαρουτοκαπνισμένους από αναμετρήσεις στα μεγάλα πρωταθλήματα. Προσωπικά, δεν έχω τρελές απαιτήσεις από την Εθνική, γνωρίζοντας ότι δεν διαθέτουμε παικταράδες, απλά περιμένω αξιοπρεπείς εμφανίσεις και στα τρία παιχνίδια του ομίλου.