Το όνειρο που "έμεινε" στη... σκάλα !!!

Παραμονές του επαναληπτικού αγώνα με την θρυλική Γιουνάιτεντ στο Μάντσεστερ και το μυαλό όλων μας κινείται σε ρυθμούς Champions League. Ο Ολυμπιακός μας παίρνοντας την πρόκριση επί των Μπέμπηδων, έχει την ευκαιρία να σημειώσει την μεγαλύτερη διάκριση της ιστορίας του στην Κορυφαία Διασυλλογική Διοργάνωση.
Ακόμα και σ' εκείνη την αλησμόνητη πορεία στους "8" και παρ' ολίγο στους "4" (ας όψεται ο Κόντε) το 1999, προήλθε έπειτα από απευθείας πρόκριση από τον όμιλο και χωρίς να παρεμβάλλεται νοκ άουτ αγώνας σε ένα CL με λιγότερες ομάδες. Έτσι λοιπόν ο Θρύλος βρίσκεται ενώπιον μιας καταπληκτικής συγκυρίας για να γράψει ιστορία.

● Κάτι χρωστάει η μοίρα, ο Θεός και το πεπρωμένο στον Ολυμπιακό μας. Όσοι θυμούνται έντονα την βραδυά της 17ης Μαρτίου του 1999 καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ. Ο Ολυμπιακός έχοντας χάσει με 2-1 στο Ντέλε Άλπι στον πρώτο αγώνα, έπαιζε τα ρέστα του στο ΟΑΚΑ απέναντι στην Veccia Siniora. Προηγήθηκε με 1-0 στο 12' και χάνοντας πάμπολλες ευκαιρίες για να αυξήσει το δείκτη του σκορ έπεσε θύα του άγραφου νόμου του ποδοσφαίρου και αποκλείστηκε από την 4αδα χάρις σ' εκείνο το γκολ-μαχαιριά του νυν προπονητή των Μπιανκονέρι Αντόνιο Κόντε στο 87ο λεπτό.

● Σαν σήμερα τη θυμάμαι εκείνη τη βραδυά. Είδα το ματς σε ένα καφενείο στο χωριό μου πάνω σε ένα πατάρι που μετά βίας χωρούσε 30 άτομα. Εκείνο το βράδυ είχε τουλάχιστον 60. Πρόσωπα χαρούμενα και γελαστά στο ημίχρονο μα στη λήξη τα συναισθήματα είχαν αλλάξει. Πρόσωπα βουβά και σκυθρωπά κατέβαιναν την στενή σκάλα μετά το ματς. Τους θυμάμαι σχεδόν όλους μα πιο πολύ τον ιδιοκτήτη τον κυρ Μήτσο δακρυσμένο, τον κυρ Παύλο να βλαστημάει, το Μίμη τον ψαρά να κατεβαίνει ένα σκαλί κάθε 5 λεπτά, τον Βασίλη να κλωτσάει το μηχανάκι του και το Χρήστο να κοπανάει το κεφάλι του στο μαρμάρινο τραπέζι αναφωνώντας "ΟΧΙΙΙ" για μισή ώρα μετά τη λήξη του ματς κι εμένα πιτσιρίκι 15 ετών να δακρύζω μιας και δεν είδα τον Ολυμπιακό μου να προκρίνεται στην 4αδα του CL και να κατεβαίνω τη στενή σκάλα απογοητεύμενος.

● Τα έφερε έτσι η μοίρα και ενώ έχω φύγει γενικώς από το Χωριό από το 2003 να βρίσκομαι πάλι εδώ τούτη την περίοδο. Τα σκάρωσε έτσι το πεπρωμένο ώστε να ξαναυπάρξει εκείνο το παζλ προσώπων. Όπως τότε. Στο ίδιο καφενείο. Με τις ίδιες γραφικές φιγούρες αντάμα. Δεκαπέντε χρόνια μετά και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο κυρ Μήτσος ο ιδιοκτήτης του καφενέ θα είναι παρών, ο κυρ Παύλος έπαψε να βλαστημάει γιατί έγινε ψάλτης αλλά θα είναι εκεί, ο Μίμης ο ψαράς δεν θα το χάσει με τίποτα, ο Βασίλης ακόμα το ίδιο μηχανάκι με τη σπασμένη "ποδιά" έχει και τον Χρήστο κάπου τον πήρε το μάτι μου προχθές. Θα είναι ξανά όλοι εκεί αλλά θα είμαι κι εγώ. Κι αυτή τη φορά δεν θα πάω μόνο παρέα με τον πατέρα μου όπως τότε, αλλά και με το γιό μου.

● Ολυμπιακός δεν είναι μόνο τρελές εκδρομές και καταπληκτικές αναμνήσεις σε κατακόκκινες κερκίδες ανά την Ελλάδα. Ολυμπιακός είναι και τα δάκρυα χαράς και λύπης σε ντουμανιασμένα καφενεία. Ολυμπιακός είναι και κοινός παρονομαστής μεταξύ δεκαετιών, γενεών και οιωνών. Ολυμπιακός είναι Amstel σε κρασοπότηρο και μαρμάρινα τραπέζια ενωμένα. Κι αυτά ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι. Όσοι είστε από επαρχία με καταλαβαίνετε, είμαι σίγουρος.

● Κάτι μας χρωστάει η μοίρα λοιπόν και εύχομαι να μας το επιστρέψει. Χαλάλι η αναμονή. Χαλάλι τα 15 χρόνια που πέρασαν από τότε. Χαλάλι που η "ευτυχία" άργησε τόσο. Εμείς πάλι εδώ είμαστε. Ακόμα ελπίζουμε, ακόμα περιμένουμε, ακόμα ανυπομονούμε. Αλλά κι αν δεν γίνει, πάλι εδώ θα είμαστε. Κι άλλα 15 χρόνια να περάσουν, θα περιμένουμε. Αλλά είναι τώρα ευκαιρία να το ξορκίσουμε εκείνο το βράδυ. Και κάτι μου λέει οτι θα γίνει. Ονειρεύομαι σε 34 περίπου ώρες από τώρα να κατεβαίνω την ίδια στενή σκάλα του παταριού του καφενείου, αγκαλιά με το γιό μου αυτή τη φορά και... χαρούμενος. Καλή επιτυχία Θρύλε μου !!!