ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΚΙΝΗΣΗ

Γράφει ο ΑΝΤΙ-ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ...

Έφτασε πολύ κοντά σε μια νέα υπέρβαση αλλά δεν τα κατάφερε. Η Εθνική πάλεψε, ισοφάρισε στο τέλος, έφτασε πολύ κοντά στους 8 του Παγκοσμίου Κυπέλλου αλλά δυστυχώς αποκλείστηκε από την Κόστα Ρίκα στα πέναλτι. Δεν έπεσε αμαχητί, πάτησε τον αντίπαλο στην κυριολεξία, προσπάθησε και γι' αυτό είναι αξιέπαινη. Μαζί με την πορεία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας τελειώνει κι ένας κύκλος ορισμένων προσώπων. Επομένως, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα εκκίνηση. Θα κάνουμε λοιπόν μια ανασκόπηση για την πορεία της Εθνικής και θα μιλήσουμε για το αύριο που έρχεται.

Η παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας αποδείχθηκε παραπάνω από αξιοπρεπής και παρουσία στα τελευταία παιχνίδια με Ακτή Ελεφαντοστού και Κόστα Ρίκα μας άφησε τους περισσότερους αρκετά ευχάριστες εντυπώσεις καθώς οι διεθνείς έπαιξαν εξαιρετικό ποδόσφαιρο, κρατώντας πίσω στην άμυνα και στην συνέχεια βγάζοντας επικίνδυνες αντεπιθέσεις. Μάλιστα σε αυτές τις δύο αναμετρήσεις, για πρώτη φορά επί θητείας Σάντος είδαμε την Εθνική ομάδα να προσπαθεί να παίξει οργανωμένο ποδόσφαιρο. Κόντρα στην Κόστα Ρίκα, βρέθηκε πίσω στο σκορ, είχε παίκτη παραπάνω, ισοφάρισε στο 90' με τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο αλλά έπεσε πάνω σε έναν τερματοφύλακα με απίστευτα αντανακλαστικά, τον Κέυλορ Νάβας που κατέβασε ρολά στην φάση του Σαλπιγγίδη, στις δύο απίθανες ευκαιρίες του Κώστα Μήτρογλου, στο σουτ του Χριστοδουλόπουλου, ενώ στην διαδικασία των πέναλτι απέκρουσε την εκτέλεση του Γκέκα.

Κορυφαίοι της "γαλανόλευκης" σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο κατά την δική μου άποψη ήταν οι εξής: Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, Μανιάτης, Καραγκούνης, Τοροσίδης, Χολέβας και Χριστοδουλόπουλος (οριακά έβγαλα έξω τον Κονέ λόγω τραυματισμού). Παπασταθόπουλος και Τοροσίδης σταθερές αξίες, Χολέβας συγκλονιστικός με Ακτή Ελεφαντοστού και Κόστα Ρίκα, Καραγκούνης ακόμα και στα 38 προσέφερε τα μέγιστα, Μανιάτης εργατικός, γρήγορος και σε όλες τις μονομαχίες μέσα (άλλωστε η εργατικότητα του Μανιάτη χρειάζεται και όχι να προσπαθεί να οργανώσει παιχνίδι) και φυσικά ο Μανωλάς, ο οποίος ήταν σταθερός σε όλα τα παιχνίδια και αποδεικνύει πως όταν παίζει συγκεντρωμένα, χωράει άνετα σε μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο. Επίσης, ο Χριστοδουλόπουλος έπαιξε μετά από αρκετά χρόνια εξαιρετικά, οργώνοντας από την πτέρυγα, καταφέρνοντας να κάνει σμπαράλια τους πλάγιους των αντιπάλων.

Όλα καλά μέχρι εδώ, η υπέρβαση έγινε. Αρκεί μόνο αυτό? Όχι φυσικά. Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Ο κύκλος κάποιων προσώπων κλείνει στην Εθνική ομάδα. Κατσουράνης, Καραγκούνης, Γκέκας, λογικά Τζιόλης και βέβαια, ο εκλέκτορας Φερνάντο Σάντος, την θέση του οποίου αναλαμβάνει σύντομα ο Κλαούντιο Ρανιέρι. Ώρα για αλλαγή σελίδας, ώρα για νέα εκκίνηση. Εφόσον βρισκόμαστε σε ένα νέο αύριο, σε μια καινούργια εποχή, πρέπει και η εθνική ομάδα σε αρκετά πράγματα να αλλάξει.

Για πρώτη φορά μετά το 2004, εμφανίζεται ξανά η ιστορική ευκαιρία για να αναδειχθούν νέοι παίκτες, την στιγμή που οι σταθερές μονάδες στο ρόστερ υπάρχουν. Ό,τι δεν έγινε τότε, αποτελεί επιτακτική ανάγκη να υλοποιηθεί τώρα. Θα πρέπει οι σύλλογοι γενικά να δείξουν ενδιαφέρον στην ανάδειξη νέων παικτών και μέσα από την σωστή δουλειά και την αξιοκρατία να έρθει και η κλήση στην Εθνική. Υλικό υπάρχει, μένει απλά να αξιοποιηθεί κατάλληλα. Μια ιστορική ευκαιρία για ανάδειξη νέων προσώπων, μια ευκαιρία για το παραπάνω βήμα που αυτή την φορά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πάει χαμένη.

ΥΓ: Σχετικά με την αξιολόγηση του Σάντος τα 4 χρόνια της θητείας του. Συγκεντρώνονται και οι δύο πλευρές. Από άποψη ποδοσφαίρου, στην πλειονότητα των αγώνων δεν είδαμε ιδιαίτερα θελκτικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη πλευρά, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, έχουμε συμμετοχές σε τελική φάση ευρωπαϊκού Κυπέλλου και Παγκοσμίου Κυπέλλου, αμφότερες συνοδευόμενες από προκρίσεις στους 8 και στους 16 αντίστοιχα. Δεν τα λες και λίγα (εκ του αποτελέσματος) όσα πέτυχε!